اشعار

در جـامـعـۀ کـبـیـره انــوارِ خــدا            گــردیـد هــویــدا ز درِ بـیـت ولا
فرمود امـام هـادی ای اهلِ یقـیـن            یک لحظه ز ما شما نگردید جدا!

***************
با جـامـعـۀ کـبـیـره مـن مـأنـوسـم            تـا مـرقـد هـر امـام را مـی‌بـوسـم
با امرِ امام هـادی هر جا که روم            دلدادۀ حـضرتِ رضا در طـوسم!
***************
در جامعۀ کبیره توحید و ولاست            این امرِ ولایت از خـدای داناست
توحـید، خدا، نورِ ولا بـنـده‌گیست            خوشبخت هر آنکس که دلش جای شماست!
***************
در جامـعـه روی کـربـلا را دیدم            در باغِ دعـا عـطـرِ شـفـا را دیدم
ماندم که چه سرّیست در آن هر دم من            هـر بـنـدِ زیـارتـش خـدا را دیـدم!
***************
می‌رسد عطرِ ولا از هر فرازِ جامعه            من فدای واژۀ سوز و گدازِ جامعه
توشه بر دارید لحظه لحظه از ذکرِ دعا            جامعه بیمه شود از رمز و رازِ جامعه!

دست ‌من ‌وعطایت یا هادی‌المضلین            جـان هـمه فـدایت یا هـادی‌المـضلین
از مروه ‌تا صفایت من هروله نمودم            قـربـانی مـنـایت یا هـادی‌الـمـضلـین

هرسو روم‌ به‌ عشقت بی‌طاقت‌ و قرارم            قـربان سـامـرایت یا هـاد‌ی‌المـضلین
مرغ دلم گرفتار در دام عشقت افتاد            بنشـسـته بر سرایت یا هادی‌المضلین
گشتم‌ مقیم ‌کویت محتاج یک نگاهت            در سـامرا گـدایت یـا هـادی‌المضلین
با جامعه رسیدم در محـضر امامـان            افـتـاده‌ام به پـایت یا‌ هـادی‌المـضلین
ابن‌الرضای ثانی مهرت به سینه دارم            در سر بود هـوایت یا ‌هادی‌المضلین
بـعـد از زیـارت تو راهـی کـربـلایم            این کـربلا بـرایت یا هـادی‌المضلین
هر دم نـوا گرفـتم از نای تو سرودم            نـای نی از نـوایت یا هـادی‌المضلین
با جامعه تو دادی بر عالمی بصیرت            شد جامعـه دعـایت یا هادی‌المضلین

امشب بسـاطِ شـادمـانی جـور بـاشد            از فرش تا عـرش امتـداد نور باشد
مژده که عالم غرقِ شور و شادمانی‌ست            در خانۀ خورشید عالم گل فشانی‌ست

هادی همان سرچـشـمۀ نـورِ هدایت            مـیـلاد او باشد سـراسـر با سـعادت
از هر نگاهش بر جهان برکت ببخشد            آمد که تا بر شیعیان رحمت ببخـشد
خـیـل مـلائک در طـوافِ او بیایـند            بال و پَرِ خود بر وجـود او بـسـایند
ما ریزه خـوارِ سـفـرۀ اِبن الجـوادیـم            از کـودکـی بر آسـتـانش سر نهـادیم
گردِ حـریـمِ شمعِ او پـروانـه هـستیم            عمری گـدا و نوکرِ این خانه هستیم
او هادی این امت و نـور خـدا است            او وارثِ عــلــمِ تـمـامِ انـبــیـا اسـت
سروِ وَلا روشن ضمیر است و فروزان            چشمِ سحر در کُنهِ او مبهوت و حیران
در سیـنـه از عـطرِ دعا آکـنده باشد            زیرا که بـا نـورِ خـدا زیـبـنـده باشد
در جامعه نورِ زلالش پاک و جاری‌ست            انـدیـشـۀ والای او بـاغ بـهـاری‌ست
شهدِ کـلامش بـند بند آن هـویـداست            آئـیـنـۀ ذاتِ خــداونــدِ تــعــالی‌سـت
آن نـاله‌های آتـشـین و جـانـگـدازش            سرشار از نـورِ نـیایش هر فـرازش
این وسعتِ اندوه در بغـضِ نگاهش            هر واژه اقیانوسی از اشکِ پگاهش
جز حق نباشد کس انیسِ رمز و رازش            افلاک را جان می‌دهد راز و نیازش
او لالۀ اِبن الرضا مولا جـواد است            عالم به یمنِ مقدمش مسرور و شاد است!

باز در بحر ولایـــت گهــری پیــدا شـد            باز بــر چـرخ امامت قـمــری پیــدا شد

بـاز در بـاغ فـضیـلت ثـمـری پیـدا شـد            قـلـــم صـنـع خــدا را اثــری پیـــدا شـد

شب وصل و شب وجد و شـب ذکر اسـت و دعاسـت

شب میلاد علی ابن جواد ابن رضاست

جان به کف گیر و بیا جلوۀ جانانه ببین            خلوت محفل شمع و گل و پروانه ببـین

در حرمخانـۀ حـق، مـاه حـرمخانه ببین            روح شــو طلعـت ریحانۀ ریحانـه ببین

باز پیـــدا شـــده مـصباح هُـدایی دیگـر

پـای تـا فـرق امـام الـشّــهـدایـی دیـگـر

شاهکـار ازلـی را اثر است این مولـود            دهمین قـبلۀ اهـل نظـر است این مولود

پسر پاک رضا را پسر است این مولود            دهمـین قـبلـۀ اهـل نظر است این مولود

بـفـشـانـید به گـهــواره گـل و ریحـانش

سر و جان همــه خـوبان جهان قربانش

آفتابی که به چـشم هـمگان چهـره گشاد            سایـه‌اش بر سـر خلــق همه عـالم افـتاد

هـمـه داریـم از او درس ولایـت را یـاد            جامعه باد فدایش که به ما (جامعه) داد

وعده‌هایش همه صدق است و کلامش همه نور

نگه چشم بد از مصحف رخسارش دور

دست ما خـالی و او دست عـطای داور            فکـر ما کوتـه و وصلـش ز همه بالاتر

گوهر ده یـم نــور است و یـم ده گـوهر            نام هادی است برازنده بر آن فخر بشر

داده بر چشم دل از پرتو حُسنش جلوات

به جلال و به کمال و به جمالش صلوات

این گل باغ جواد است و جهان گلزارش            بـهـتـرین آیـنـۀ حُـسـن خـدا رخـسـارش

بـه جـواد ابن رضا روح دهـد دیـدارش            کـعـبـۀ جـان هـمـه زنـده دلان دیـوارش

وصف او ســورۀ نـور است بدانید همه

فــی بـیـــوت اذن االله بـخـوانـیـد هـمــه

ای به از عطر جنان خاک در سامره‌ات            آرزوی هـمـه خـوبان سـفـر سـامـره‌ات

شـجـر طـور کجـا و شـجـر سـامـره‌ات            آسـمــان بـال زنـد دور ســر سامـره‌ات

نه عجـب کعـبه اگر دور مزارت گردد

هرچه جان کرده خدا خلق، نثارت گردد

کیسـتی تو که به برج سه محمد قمری؟            نام زیبات علـی و سـه علـی را پـسری

هرچه خوبان همه گفتند از آن خوبتری            پــدر مـنـتـقـم خــــونِ خــدا را پـــدری

چار اُم، هفـت پـدر بـنـدۀ جود و کرمت

نه فقط سامره، قلب همه خوبان حرمت

ای حـرم گـشته به دور حرم سـامره‌ات            چشم رضوان به ریاض الارم سامره‌ات

دل زند موج به هر پیچ و خم سامره‌ات            سـایه افـکـنـده بـه عـالم علـم سـامره‌ات

حـرم امـن خـدا صـحن تـو و حـائر تـو

همه شـب مهـدی موعـود بود زائـر تـو

من کی اَم تا که ثنا گوی تو باشم مولا؟            یا که مشـتاق گـل روی تـو باشـم مـولا

یا کـه سـرگرم هیـاهـوی تـو باشـم مولا            کرمی کن که سگ کوی تو باشم مولا!

من ندارم به جهان غـیر تو مولای دگر

چه بـرانی چه بخـوانی نروم جای دگـر

دل بـرد از همـه پـیغــامبـران دیــدارت            چـــارده آیــنـــه در آیــنـــۀ رخســـارت

یوسف آورده سر و جان به سر بازارت            سـرمـۀ چـشـم مـلـک خـاک ره زوّارت

صلواتی که از آن بوی خـدا گردد حس

به تو و بر حسن و روح عروست نرگس

گر چه یک عـمـر ز افـعـال بـدم آگـاهم            گرچه نبود به بساط از همه هستی آهـم

گرچه بگذشته به غفلت همه سال و ماهم            بـه عـنـایـات شـما مـیـثم ایــن درگـاهـم

طبع خود را همه جا وقف شما سازم و بس

هر که هستم به تولای تو مینازم و بس

سیـر و سـلـوک من شـده آواره بـودن            بی "چاره" بودن با وجود چاره بودن

هرکس کـسی دارد ولیکـن من نـدارم            کاری به جـز ذکر و دعا کردن ندارم

من دوست دارم کوچه‌گرد شب شدن را            شـب تا سحـر دلـواپس زینب شدن را

رفـتـنـد اما یک نـفـر دورو بـرم بـود            آن یک نفـر هـم سـایۀ پشت سـرم بود

گـشـتم ولی این شـهـر پـروانـه نـدارد            انـگـار جز طـوعه کـسی خـانه ندارد

این شهر بی‌درد است، یک زن اهل درد است            طوعه پناهم داد، خیلی طوعه مرد است

چه مـردم نـامـهـربـانی داشـت کـوفـه            ای کـاش ده تا مثل هـانی داشت کوفه

در کوفه دیگر حرمت مهمان شکسته            بین از سفـیر تو چسان دندان شکسته

ایـنـجـا وفــا دارد، وفـاهـای دروغـی            بـازار هـم دارد، چه بـازار شـلـوغی!

بازار، دنـبـال وفـا رفـتم، جـفـا داشت            اما خـدا را شـکـر دیـدم بـوریا داشت

حالا که دسـتـم بـسـته شـد یـاد عـلی‌ام            مـعـلـوم شـد امــروز دامــاد عــلــی‌ام

از بـام نـه از چـشـمـشان افـتادم آخـر            دیدی چه کاری دست زینب دادم آخر!

مـانـنـد قـربـانی تـنـم را مـی‌کـشـیـدنـد            دست مرا بسـتـند و از پـا می‌کـشـیدند

می‌خـواستم خـونم به پای رب بریـزد            گـل در مسـیـر محـمـل زینب بـریـزد

کوفه با مردان خیلی مرد، بد تا می‌کند            با حسینت بی برو برگـرد، بد تا می‌کند

آی مسلم دردهایت را به نا اهلان مگو            کوفه با مـردان اهل درد بـد تـا می‌کـند

بعد حیدر گرمی از دلهای مردم رفته است            کوفه از وقتی که شد دلسرد، بد تا می‌کند

نخل میثم را ببین و بعد لب وا کن که شهر            با کسی که لب به حق وا کرد، بد تا می‌کند

جرم‌ هانی از تو گفتن بود، این شهر فریب            با کسی که از تو نام آورد، بد تا می‌کند

با تـو بـد تا کـرد دنـیا، مطـمئـنم تا ابـد            با دل ما غصه‌ات ای مرد، بد تا می‌کند

عشق تو را به قیمت جان می‌خرم حسین            بـالای دار نـام تـو را می‌بـرم حـسـین
با دست بـسته و لب پاره به روی دار            کـوفـه مـیـا شده سـخـن آخـرم حـسـین

گـفـتم سـر تو باد سـلامت به کـوچه‌ها            هرچه زدند سنگ جـفا بر سرم حسین
از آن هـمه سـپـاه دل شـب کـسی نـشد            یک تن به غیر پـیر زنی یاورم حسین
خـواهـی اگر به کـوفـه بـیایی بـیا ولی            هـمراه خود مـیار تو اهل حـرم حسین
ترسم که حتک حرمت زینب شود میا            اینجا که بوده خواهر تو محترم حسین
دادنـد آب گرچه به لب های خشک من            در فکـر تـشـنگی عـلی اصغرم حسین
رأسم بریده‌ گرچه شده و سوی شام رفت            شـکـر خـدا نـدیـد دگـر دخـتـرم حسین
در فکـر سـم اسب و تن بـی‌سـر تـوأم            در کـوچه‌ها کـشـند اگر پیکـرم حسین

یک طرف کاغذ و یک سو قلمش افتاده            قـلـمـش نـه، دم تــیـغ دو دمـش افــتـاده

مثل روز دهم از فرط عطش با طفلان            در شب حـجـره به روی شکـمش افتاده

آخرین لحظه همان لحظۀ تلخی‌ست که مَرد            دیـده از دست ابا لفـضل عـلـمش افـتاده

دیده که دست و سر و چشم عمو عباسش            تـا دم عـلـقــمـه در هـر قـدمـش افـتـاده

نفسش را رمقی نیست و در خاطر مرد            زخــم هــای تـن آقــا رقــمــش افــتــاده

بعد اینـقـدر مـصیبت که سـرش آوردند            تـازه تـیـغ آمـده بـر قــدّ خـمـش افـتـاده

آخرین لحظه به یاد فقط این جملۀ شمر            که: خودم می‌کِـشم و می‌کُـشـمش افتاده

دمش از بس که حسینی‌ست چو پایین رفته            بــاز در پـای دمــش بــازدمـش افــتـاده

مثـل بـین الـحـرمـیـن است مـدیـنـه امـا            سر پا نیست…دراین سو حرمش افتاده

یک عـمر داغ کـربلا یادش نمی‌رفت            دلشـوره‌هـایِ عـمّه را یادش نمی‌رفت

درس و حدیـثـش مانعِ روضه نمی‌شد            بـرپـایـیِ بـزم عـزا یـادش نـمـی‌رفـت

بر دوشِ دل، بار مصیبت داشت عمری            جـان دادن خـون خـدا یادش نمی‌رفت

بالا سـرِ هـر پـیکـر بر خـاک خـفـتـه            لبخـنـدِ شـمـرِ بی‌حـیا یـادش نمی‌رفت

بُردنـد بی‌صبـرانه بعـد از گـوشـواره            گهواره را بینِ عـبا... یادش نمی‌رفت

تب داشت بابا! سوخت خیمه! زجر آمد!            زد تـازیـانـه بی‌هـوا! یادش نـمی‌رفت

هنگـام غـارت بود و در بین شلـوغی            افـتاد زیـر دست و پـا یادش نمی‌رفت

لعنت بر آن دستی که هجده نیزه آورد            سرهای روی نیـزه‌ها یادش نمی‌رفت

کـنج خـرابه...زیر نـور مـاه...آرام...            شب گـریه‌هایِ بیصدا یادش نمی‌رفت

در کنج حجره، داشت جان می‌داد امّا            کهنه حـصیر و بوریا یادش نمی‌رفت

عـالـم هـمه گـدای تو یا باقـرالـعـلوم            محتاج خـاک پـای تو یا باقـرالعـلوم
محتاج یک دعای تو یا باقـرالعـلـوم            جـلـدیم در هـوای تو یا بـاقـرالـعـلوم

مـعـنی عـلـم مـعـنی آیـات مـحـکـمه
هستی فدای یک نظرت یابن فـاطمه

باید همه به پشت سرت اقـتـدا کـنـند            باید به نام تو هـمـه عـالـم دعـا کـنند
بـایـد گـدایـی در تـو مــاسـوا کـنـنـد            باید به عرش منبر علمت به پا کـنند

تیر و کمان بگیر به دست و مرا بزن
ای صاحب کـمـان نـوۀ ارشد حـسن

خورشید سایه‌بان شده روی مزار تو            روح الامـین مـلازم تو در کـنار تو
دانش هـمیشه در کـنف سایـه‌سار تو            حُبُّ الحـسین شد همه دار و ندار تو

از کودکی است روضه و غم آشنای تو
دلها گـرفـته از تب سوز و نوای تو

عمری است اشک من شده وقف منای تو            باید که مُرد از غم و سوز عزای تو
غربت نشسته در همه صحن و سرای تو            از زهر زین اسب ورم کرده پای تو

از بس که زهر در تنت آقا زیاد بود
رنگت شده شبـیه رخ خـیـمه‌ها کبود

بـازار و ازدحـام نـرفـته ز خاطرت            آتش ز پـشت بـام نـرفـته ز خاطرت
دشنام صبح و شام نرفته ز خاطرت            ویـرانه‌های شـام نـرفـته ز خـاطرت

بر روی نـیـزه‌ها سر آفـتاب دیـده‌ای
بر روی خـارهـای بـیـابـان دویده‌ای

دوباره مرغِ دلم با پرِ شکسته سفر کرد            تمام همسفران را پرید و باز، خبر کرد
نیاز نیست، به منبر؛ به روضه‌خوان؛ به مصیبت            دو چشمِ خشکِ مرا روضۀ مزارِ تو تر کرد

زمین برای تو با هق‌هقش به زلزله افتاد            و لرزه‌هاش، حرم را گرفت و زیر و زبر کرد
تو گنجِ روضۀ مکشوفه‌ای؛ که مدفن پاکت            میان بزم عزایت نشست و خاک به سر کرد

به گَـردِ قـافـلـۀ اشک‌های تو نـرسـیـدیم
تو دیده‌ای همۀ آنچه را که ما نـشـنـیدیم

تو دیـده‌ای هـمۀ داغ‌های کـرب‌وبـلا را            به نـیـزه‌زارِ بـلا؛ رویشِ سـرِ شـهـدا را
تو دیده‌ای که تنِ کشتی نجات، به خاک است            و موجِ زخمی دریای سرخ خون خدا را
شنیده‌ای وسط سوزِ لای‌لای عـطشناک            صدای هـلهله‌ و خـنـده‌های حرمله‌ها را
تو هم شبیه پدر بُرده‌ای به جادۀ عمرت            به شانه‌ات غـمِ هـم‌وزنِ کوهِ شامِ بلا را

به شاهـراه شهادت تو هم مـرید حسینی
قـتـیلِ مـقـتـلی و آخـرین شهـید حـسینی

از گـلـو نـالـۀ مـرغ سـحــری افـتـاده            پــی آن نــالــه دل دربــدری افــتــاده
پسری دید که از زینِ به زهر آغـشته            گـوشـۀ حـجـره دوبـاره پـدری افـتاده

غـم یک عـمر بلا پشت بـلا پشت بلا            همچو یک زهر به جان جگری افتاده
مرگ نزدیک شد و اهل حرم می‌گریند            چـشـم بـیـمـار پـدر بـر پـسـری افتاده
پسرم گـریه نکن چونکه میان چشمت            از غـم خـون جـگـری‌ها اثری افـتاده
پسرم! گریه فقط گریه به غم‌های حسین            ســوی گــودال دلـم را گـذری افـتـاده
کودکی بـودم و دیـدم که مـیان مقـتـل            تـن خـورشـیـد کـنـار قــمـری افـتـاده
کودکی بودم و دیدم که ز سیمرغ دلم            تـه گـودال فـقـط مـشـت پـری افـتـاده
دیـده‌ام وقـت اسارت که به پای عـمّه            بــارهـا از افـق نـیــزه ســری افـتـاده

بسکه تصویری از اندوه به هر مرحله داشت            خوشیِ کودکی از خاطر او فاصله داشت

به حسـابی که پـسر آیــنه‌دار پـدر است            او هم از کوفه و از شام، فراوان گِله داشت

صنـم سلـسله مـویی که دل ما با اوست            سالها دور گلویش اثـر از سلسله داشت

چون ولی بود بَـلا دیـد، ولی سنگـین تر            پای او بیشتر از عـمّۀ خود، آبله داشت

بعد پنجاه و سه سال از غمِ جانسوز عطش            جگر سوخته، با آب خُنک مسئله داشت

دل او محـفل یک روضۀ زهـرایی بود            اُنـس با فـاطـمۀ سوخــتـۀ قـافـلـه داشت

کینه از شمر به دل داشت ولی بیش از آن            نفرت از خولی و بُغضی به دل از حرمله داشت

شام دیده‌ست که در بـزم شـرابِ اُمَـوی            نطق کوبندۀ او حالت یک زلزله داشت

لب به نفـرین نگـشود این نوۀ شاه کـرم            بسکه در صبر همانند حسن حوصله داشت

آه برعکس همه، موقعِ طفلیش، این مَرد            خاطرات بدی از ساز و کف و هلهله داشت

چه تـفـاوت بکـنـد نـالـه کـند یا نـکـند            که دلِ سـوخـتـه را نـالـه مـداوا نـکـند

چه تـفـاوت بکـنـد پـا بکـشـد یا نکـشد            کاش می‌شُد خـودش اینـقـدر تقلّا نکند

زهر اینبار چه دارد متورم شده است            زهـر با این تنِ بـیـمـار مـدارا نـکـنـد

این جوانی که کـنار پـدر اُفـتاده زمین            چه کـند گـریه اگـر بر سرِ بـابـا نکـند

اینهمه جایِ جـراحات برای شام است            زهر هرچند که سخت است چنین تا نکند

نَفَس آخر و با روضۀ ویرانه گریست            نـشُد او یـاد غـمِ عـمـۀ خـود را نـکـند

یـادش اُفـتـاد که هـم‌بـازیِ او می‌اُفـتاد            سنگ رحـمی به سرِ دخـترِ نوپا نکند

گفت دستم، سرِ زنجیر به دستش بستند            پس از آن شِکـوه‌ای از آبـلـۀ پـا نکـند

چـادر عـمه پناهـش شد و نالـید: سرم            چه کـنم تا که مرا زجـر تمـاشا نـکـند

زنِ غساله چه فهمید که می‌گفت به خود            بهتر این است که این مقنعه را وا نکند

از شرار زهر کین پا تا سرم آتش گرفت            آه ای مـادر بـیا بال و پـرم آتش گرفت

هر نفس از سینه‌ام شعله زبانه می‌کشد            سوخـتم از تب تمام پیکـرم آتش گرفت

روز من با خاطرات کربلا شب می‌شود            بس که گریه کرده‌ام پلک ترم آتش گرفت

هر طلوعی را غروبی عاقبت پایان دهد            ای امان از آن غروبی که حرم آتش گرفت

شعله بر جان همه اهل حرم افـتاده بود            دختری فریاد میزد معجرم آتش گرفت

بـعـد داغ کـربــلا و تـشـنـگـی بـچـه‌هـا            هر کجا که آب دیدم حنجرم آتش گرفت

باطنش هر لحظه در روی محمّد ظاهر است            در امام غایب این عصر، علمش حاضر است

مادر از نسل حسن، بابایش از نسل حسین            خلقتی اینگونه در بین خلایق نادر است

هرکسی او را زیارت کرده باشد در بقیع            هم علی و هم حسین و هم حسن را زائر است

عقل کل‌های جهان فهمیده‌اند این راز را            چـارۀ آنچه نـمی‌فهـمـند قـال الباقـر است

بـا احــادیـثـش دلِ آشــوب من آرام شــد            از تخصص های او تاثیر روی کافر است

از رقیه هرکه بیـتی گفت بیـتـش می‌دهد            این قلم، این گود،بسم الله هرکس شاعر است

زهر ملعون، نفست را به شکایت انداخت            گوشۀ حجره تو را سخت به زحمت انداخت

داری از درد چه بدحال به خود می‌پیچی            مثل لب تـشـنۀ گـودال به خود می‌پـیچی

چه غریبانه کف حجره زمین گیر شدی            چقـدر بیـشـتر از سن خودت پـیـر شدی

زهر ملعون، چه به روز جگرت آورده            خـنـدۀ حــرمــلـه را در نـظــرت آورده

خواستی آب بنوشی، جگـرت تیر کشید            عطشت، علقمه را زود به تصویر کشید

زهر نه، گریۀ بسیار تو را خواهد کشت            روضۀ دست علمدار تو را خواهد کشت

سالها رفـته، ولی خوب به خاطر داری            با رقـیـه دل‌تان سـوخـته چـنـدین بـاری

مو به مـو، طعـنۀ اغـیار به یـادت مانده            ازدحـام ســر بــازار بـه یــادت مــانـده

دل پُر خـون تو، از غـصه لبالب می‌شد            چــادری در مــلأعــام مـعــذّب مـی‌شـد

دیـده در کـودکی‌اش داغ کـبـوتـرها را            تـبـر و سـوخـتـن جـان صـنـوبـرها را
راوی مقـتل سرخی‌ست که می‌سوزاند            شرح آن صفحه به صفحه همه دفترها را

تیغ بی‌مهر عـطش بود و لب کودک‌ها            دیـده او چـهــرۀ شـرمـنـدۀ مــادرها را
عمّه را دیده که در بی‌کسی عصر حرم            گره بر روی گـره می‌زده معجـرها را
آنکه خود درد کشیده‌ست فقط می‌فهـمد            پــای پُــر آبـلـه و گــریـۀ دخـتـرهـا را
مقـتل از جانب او گفت که عمّه جانش            دیـده بر زیـر گـلـو کُندی خـنجـرها را
ناگهـان در وسـط هـلهـله‌ها می‌چـیـدند            روی سرنیزۀ بی‌رحمی خود سرها را

عمری فـقـط چـشم تـرش آمد به یادت            در تـشـنـگی آب آورش آمـد بـه یـادت

وقتی جوانت پیش چشمت راه می رفت            آری وداع اکــبـــرش آمــد بــه یــادت

پس از گلویت آب خوش پائـین نرفـته            بـا دیـدن آب، اصـغـرش آمـد به یادت

قـطـعأ صدای پـای هـر اسـبـی که آمد            سُـمّ سـتـور و پـیـکـرش آمـد به یـادت

بــا دیـدن انگـشـتـری در دسـت مـردم            انـگـشـت با انـگـشـتـرش آمد به یادت

هـر روز هـنگـام غـذا خـوردن یقـیـنـاً            ضـعـف رقـیه دخـتـرش آمـد به یـادت

این لحظۀ آخر که اطرافت شلوغ است            شــاه و وداع آخــرش آمــد بـه یــادت

کردی وصیت در مِـنا روضه بگـیرند            از بسکه اشک خواهرش آمد به یادت

بنازم مـاه ذیحجه چه آغـازی نکـو دارد            در آن رخ داده پیوندی که از آن آبرو دارد

تمام عرش حق شادی کنان تکبیر می‌گویند            مدینه هرکه را بینی زشادی رنگ وبو دارد

به یمن آسمانی ازدواجی مصطفی مسرور            به شکرانه به محراب است وبا حق گفتگو دارد

بود داماد این پیوند نیکو مرتضی حیدر            عروسش فاطمه در پیش مولا سر فرو دارد

زنان را بهترین باشد به عالم فاطمه زین رو            فقط حیدر لیاقت را که گردد کفو او دارد

شود معنای کوثر روشن از این وصلت زیبا            درخت وصلشان صدها گل خوش رنگ و بو دارد

زبعد وصلتی اینگونه شد آن زندگی آغاز            که هر زوجی زبعدش آنچنان را آرزو دارد

در این روز نکو دلهای شیعه شادمان باشد            به امیدی به خـاطـر آیـۀ لا تقـنـطو دارد